De klanken van een accordeon trekken ons naar binnen, waar we worden verwelkomd door Johan van den Berg met het vrolijke lied ‘Banaan met yoghurt’ van Harrie Jekkers. Al snel durven enkele bezoekers mee te neuriën en bij de derde keer klinkt het refrein al als een verlegen koor.
Zo begint de try-out van ons Verhalencafé 🐝 Kom d’r Bij 🐝 met het thema ZomerVerhalen 🌞.
We zijn met een klein groepje en zitten gezellig rond de tafel. Dampende koffie, thee en heerlijke koeken binnen handbereik.
Na Johans ZomerVerhaal over zijn avontuur met zijn twee kinderen in de prachtige Zwitserse bergen volgen nog meer persoonlijke verhalen. Van pech met de auto in Berlijn tot het kattenrestaurant in Frankrijk en het omgaan met visuele beperkingen. Elk verhaal draagt bij aan het samenzijn.
Aan het eind van de avond vraagt een bezoekster die tot op dat moment zwijgzaam heeft geluisterd het woord; Grietje Bos. Grietje neemt ons mee in haar zelfgeschreven gedicht over eenzaamheid.
Een indringende gebeurtenis, haar woorden raken ons allemaal. ✨
Een bijzonder moment van verbinding.
Eenzaamheid – een lach en een traan.
Een lach en een traan horen bij het leven,
maar de werkelijke beleving wordt niet altijd blootgegeven.
Men ziet je liever lachen dan huilen,
en ogen die vol tranen uitpuilen.
Eenzaamheid valt niet altijd op te merken,
gevoelens onderdrukken lijken soms op meesterwerken.
Een luisterend oor of een goed gesprek is van belang,
maar om die stap te zetten ben je soms doodsbang.
Soms stel je de vraag: Tel je nog mee?
En je denkt, zal ik gaan naar de dominee?
Ook binnen de kerk bouwen mensen ‘muren’,
en zitten je achterna te gluren.
De rollator staat in de gang voor het gemak,
maar waar vind je nog iemand als een goedzak?
Want alleen durf ik de stoeprand niet af,
mijn leven lijkt een lichaamsstraf.
‘Bijna tachtig, dat is prachtig’, een mooie slogan weliswaar,
voor mij betekent dat geen gouden jaar.
Mijn wereld wordt steeds kleiner en kleiner,
maar beslist niet rijker en fijner.
Mijn kinderen bepalen hun eigen leven,
toch lijk ik te zijn afgeschreven.
Ze hebben het druk en vieren hun bestaan,
maar diep van binnen voel ik mij afgedaan.
Wel is mij het leven gegeven,
en zal er dankbaar voor wezen.
Want ik heb ook betere tijden beleefd,
en het goede nagestreefd.
Avond aan avond maak ik een praatje met mijn Schepper,
en lijk ik op een grote aandachtstrekker.
Maar Hij kent mijn gedachten door en door,
Hij brengt mij in mijn dromen bij het Engelenkoor.
Eens zal ik rusten in eeuwige vrede,
dat is mijn grootste en liefste heilbede.
Hem wil ik danken voor dat wat Hij schiep,
Hem love, want Hem heb ik lief.
door Grietje Bos-de Jonge, 23 september 2019