“THEATER LAAT JE ZELDEN ADEMPAUZE NEMEN”
het pad van Henrike naar het podium
toen ‘normaal’ zijn de norm was
Henrikes liefde voor theater begon op jonge leeftijd. Al van jongs af aan kroop ze moeiteloos in de huid van anderen. Ze was het kind dat zich niet schaamde om zich volledig over te geven aan fantasie. Ze werd een dino als ze een dino zag. Ze maakte theaterhoekjes rondom het hele huis. Ze voelde zich vrij, puur, en thuis in haar verbeelding. Tot de puberteit kwam….
In de tienerjaren draaide alles plots om “normaal zijn”. Haar creativiteit werd niet langer gezien als bijzonder, maar als raar. Op school voelde Henrike zich vaak ‘anders’. Ze begon zich in te houden, legde haar speelse kant stil en nam een sociaal masker aan. Het theater verdween naar de achtergrond. Ze raakte langzaam los van wat haar eigenlijk kracht gaf: haar verbeelding, haar expressie, haar kwetsbaarheid.
Pas jaren later, toen haar tante en oom haar meenamen naar een theatervoorstelling, gebeurde er iets magisch. Ze zat in het publiek, maar voelde zich alsof ze zelf op het podium stond. Een diepe herkenning. Die avond raakte haar iets, en dat gevoel liet haar niet meer los.
tussen droom en afwijzing
Henrike schreef zich in voor D’Drive. Via D’Drive, een creatieve opleiding aan het Friesland College, vond ze haar weg terug naar het podium. De opleiding was een eerste stap, een springplank. Nu studeert ze aan de Hbo-opleiding docent theater. Haar verbeelding kreeg weer ruimte. Ze ontdekte dat kwetsbaarheid niet iets is om te verstoppen, maar juist een bron van kracht is. En dat acteren een manier is om die kwetsbaarheid een stem te geven.
Toch kwam met die keuze ook een ander, pijnlijker aspect van de theaterwereld: afwijzing. Haar grote droom is om toegelaten te worden op een toneelschool. Ze deed auditie voor meerdere toneelscholen: Maastricht, Utrecht, Amsterdam en haalde regelmatig de eerste of tweede ronde.
“THEATER LAAT JE ZELDEN ADEMPAUZE NEMEN”
Maar steeds opnieuw volgde een “nee”. Soms zelfs zonder uitleg. “Slechts twintig van de duizend worden aangenomen,” hoorde ze. En elke keer als de mail kwam, voelde het als een klap. Vooral de afwijzing van Maastricht, waar ze zoveel hoop op had, bracht haar aan het huilen. En het moest… doorgaan. Diezelfde dag nog had ze een generale repetitie. Theater laat je zelden adempauze nemen.
kwetsbaar maar krachtig
Henrike leerde met elke afwijzing meer over zichzelf. Ze vroeg actief om feedback. Soms waren de opmerkingen klein: “Neem iets meer tijd voordat je begint.” Maar zelfs die kleine aanwijzingen gingen diep. Ze voelde hoe kritisch deze wereld is, hoe klein de foutjes mogen zijn, en hoe groot de gevolgen. Maar in plaats van verbitterd te raken, koos Henrike ervoor om te groeien.
“Ik heb geleerd,” zegt ze zelf. “Ik had een mooie dag. Ik heb leuke mensen ontmoet. En ik doe volgend jaar weer auditie.” Henrike laat zien dat afwijzing geen einde hoeft te zijn, maar een omweg naar verdieping. Ze gebruikt haar ervaringen, haar teleurstellingen, en zelfs haar oude onzekerheden als materiaal voor haar spel. In plaats van te vluchten voor haar gevoel, duikt ze er vol in. Op het podium herbeleeft ze momenten uit haar leven.
Theater is voor Henrike niet alleen spel. Het is een terugkeer naar wie ze ooit was, vóór de puberteit, vóór de twijfel, vóór de afwijzingen. En misschien is dat wel haar grootste talent: dat ze kwetsbaarheid durft om te zetten in kracht. Dat ze blijft spelen, juist omdat ze weet hoe het voelt om buiten de groep te vallen. Omdat ze weet hoe het voelt om “nee” te horen.
Soms is ze een diva, soms een zacht meisje, soms een dino. Rollen die ze moeiteloos aanneemt. Maar altijd is ze Henrike. Open, creatief, dapper. Eén ding weet ze zeker: acteren is niet wat ze doet. Het is wie ze is.
auteur & fotograaf Jura Dunkelmann
