“Iedereen moet af en toe kind zijn”
35 jaar Lutje Grut, kinderspeelweek in Delfzijl
Andrea ging op haar 6de voor het eerst naar Lutje Grut. Hier vond zij het zó ontzettend leuk, dat ze hier elke zomer tot aan haar 12de als deelnemer terug kwam. Daarna bleef ze ook terugkomen, maar als keukenhulpje, als leiding, zat ze in de sportspelcommissie en al snel werd Andrea coördinator en zat ze in het bestuur.
35 jaar later is ze gestopt met de kinderspelweek, 35 jaar vol mooie belevenissen, gekke verhalen en harde inzet.
Alles wat door God verboden was kon en mocht op Lutje Grut. Het was een plek waar Andrea zich vrij voelde.
Ook de plek waar Lutje Grut plaats vond, blijkt heel dierbaar te zijn voor Andrea. Op de boerderij van de heer Bruining – van den Berg mocht alles, hij liet alles toe. Gas, water, licht, pak maar, neem maar.
“Je mocht een kampvuur maken achter op het erf. Nou, dat liep soms helemaal de spuigaten uit, het vuur knetterde werkelijk boven de nok van het dak. Dat de brandweer wel eens kwam en zei: “Nou, jongens, nu is het klaarrrrr.”.”
Naarmate Andrea ouder werd, zag ze in dat vrijwilligers – mensen die iets doen om het een ander naar de zin te maken – per definitie leuke mensen zijn. Voor deze mensen wilde zij zich inzetten. Ze maakte er een sport van om het niet alleen leuk te maken voor de kinderen, maar ook voor alle vrijwilligers.
Hoe betrek je al deze mensen? Hoe houd je ze vast? Andrea is hiertoe tot het naadje gegaan. Het hele jaar door werden er dingen georganiseerd voor de vrijwilligers. Kanoën, crea-Bea weekenden (in een crea-Bea weekend werd er gebouwd en geschilderd en werd het decor van thema veranderd) en er werd een krant bedacht: de Lutje Grutter. De Lutje Grutter werd uitgegeven tijdens de spelweek en in dit krantje mocht alles worden gezegd: een klaaguurtje van de kinderen over de leiding, of je verliefd bent of iets anders te vertellen hebt.
Deze Lutje Grutter is nog in het archief terug te vinden.
Uiteindelijk zijn er duizenden vrijwilligers actief geweest, ook mensen die zich op een andere manier voor Lutje Grut inzetten. Zo kreeg de speelweek gips, kwasten, scharen, plakband, kantoormeubilair, boten. Bijna iedereen die hieraan heeft meegeholpen, deed dit uit waardering voor het project. In het bijzonder uiteraard de heer Bruining – van den Berg. Wilde Andrea met 100 kinderen van de hooizolder springen? Geen probleem, dat mocht!
Kinderspeelweek Lutje Grut groeide uit tot de grootste van Noord-Nederland. “Ik merkte dat ik er ook steeds meer voor ging leven.”
In 1992 heeft Andrea het gemeentehuis bezet. De gemeente wilde in de subsidie voor de kinderspeelweek snijden en ze moesten van de boerderij af (niet voor de heer Bruining – van den Berg). Andrea is toen met alle kinderen, en spandoeken, naar het gemeentehuis gelopen. Het was eerst de bedoeling dat de kinderen handtekeningen gingen overhandigen, maar toen ze aankwamen dachten ze ‘we gaan gewoon!’.
De boerderij van de heer Bruining – van den Berg is voor veel mensen van betekenis. Andrea stuurde standaard vanaf haar vakantieadres een kaartje. Hij stuurde dan een handgeschreven brief, met een heel ouderwets handschrift, terug: “Beste Andrea, dank voor je kaartje uit Nepal.”, “Beste Andrea, bedankt voor je kaartje uit Marokko.”. Er werden mensen op elkaar verliefd die elkaar hadden ontmoet in de speelweek. Op een gegeven moment werd er getrouwd, uiteraard met als trouw locatie de boerderij van de heer Bruining – van den Berg. Hun kinderen gingen uiteraard weer naar Lutje Grut.
Andrea hoopt een voorbeeld te zijn, een vlammetje wat hopelijk blijft branden. “Mijn legacy is wel dat alle kinderen die ik gehad heb als kind, zijn doorgegroeid naar (hulp)leiding, coördinator, bestuur. Het is alles voor mij.”
Voor Andrea was de kinderspeelweek een plek om vrij te zijn, om alles te mogen doen, om te klieren en te kloten. Ook als volwassene.
“Iedereen moet af en toe kind zijn.”
auteur en fotograaf Wieke Weima
